Czarny Piotr, czyli jak się bawić kartami

To będzie post dla tych, którzy narzekają, że nie mają CZYM  się bawić z dzieckiem, aby ta zabawa była stymulacją.

Pamiętacie Czarnego Piotrusia? Taka gra, gdzie jest 25 kart, 24 tworzą pary, a jedna – 13 jest tzw. Piotrusiem. Kto zostanie z Piotrusiem w ręku pod koniec rozdania ten przegrywa.

Gry, które przedstawiam są przeznaczone głównie dla dzieci, które nie mają problemów z wyróżnieniem elementów na obrazku. Niektóre dzieci nie będą potrafiły zrozumieć całej sytuacji na obrazku, a wyszczególnią z niej tylko mały szczegół (najczęściej ten niepotrzebny). Dlatego najrozsądniej jest bawić się kartami z dziećmi, którym znudziły się już obrazki, na których przedstawiony jest pojedynczy przedmiot oraz z dziećmi NT niemającymi żadnych problemów z mową. (Jeśli nie wiesz, co oznacza termin NT, oznacza to, że Twoje dziecko właśnie takie jest;) Neurotypowe). Zabawy sprawdzają się bardzo dobrze u NIEKTÓRYCH dzieci z problemami neurologicznymi. Ale spróbować zawsze warto;)

Mój pierwszy Piotruś do terapii jest zarazem NADAL moim ulubionym. Franklin 😉

Trzynastej karty nie ma – w ramach zajęć z 14latkiem została pocięta celem analizy i syntezy na 26 kawałków. Działo się;)

A to zestaw wszystkich moich kart.

Czym się różnią od siebie?

Po pierwsze (najważniejsze dla dziecka): bohaterami! 😉 Mam Myszkę Miki, dinozaury, Franklina, Smerfy, Kubusia Puchatka, Królika Bugsa. Miałam też bohaterów z filmu „Auta 2” i Kaczora Donalda, ale … niektóre dzieci wolały je sobie zatrzymać 😉

Po drugie (najważniejsze dla mnie): sposobem dopasowania do siebie par.

Mamy tu karty, których pary

a) są identyczne:

c) łączy ten sam przedmiot

d) łączy przybliżenie

e) łączy postać, sytuacja i odwrotność obrazu (najtrudniejsze)

Kilka przykładów zabaw stymulacyjnych takimi kartami.

1. Dołóż taką samą

Zadanie jest proste (dla Rodziców): należy ułożyć karty tak samo pod spodem

Pamiętajmy jednak, że dla większości dzieci zadanie jest łatwe w przypadku kart identycznych. Z kartami z pozostałych serii może pojawić się problem.

Zwróćmy uwagę, że każda talia kart ma małą „podpowiedź” czy dane dwie karty są parą. Czasem jest to symbol

czasem cyfra

a czasem symbol i cyfra

Pamiętajmy zatem, aby w pierwszej kolejności podawać dziecku kartę z zakrytym symbolem

a dopiero po chwili „podpowiadać”.

2. Pamiętasz, gdzie było?

To klasyczne ćwiczenie pamięci symultanicznej i sekwencyjnej. Tak samo, jak robiliśmy takie zadania na obrazkach pojedynczych przedmiotów, teraz możemy układać na kartach.

3. Trzeci sposób gry również ćwiczy pamięć, a jednocześnie jest znany większości z Was doskonale. To memory 😉

Zwykłe klasyczne 😉

PS. Jeśli macie takie karty jak ja, z napisem w języku obcym na odwrocie, pilnujcie, aby dziecko NIE czytało napisu. Bardzo proszę;)

4. Kategoryzacje.

Gra dla Rodziców, którzy posiadają więcej niż jedną talię Piotrusia. Karty mieszamy ze sobą

i tworzymy dwie (lub więcej) kategorie: TAKIE TU, a TAKIE TU.

po czym pytamy GDZIE TA?

Zadaniem dziecka jest posortować talie na dwa (lub więcej) zbiory. Dobrze jest, jeśli dziecko wybiera sobie karty samo z zamieszania.

5. Czasowniki

Świetna zabawa dla dzieci dwujęzycznych i tych, które nie opanowały dobrze języka.

Zadaniem Mamy jest opowiedzieć dziecku, co dzieje się na obrazku jak najprostszymi słowami. Najlepiej jednym;) Ania pokazywała tę zabawę na „zwykłych” obrazkach. Ja jeszcze o podpisywaniu napiszę:) Kiedyś.

6. Nazwy

Dla dzieci starszych potrafiących czytać zawsze miałam przygotowane Smerfy. Działałam na zasadzie zagadki. Wypisywałam imiona smerfów, a dziecko – na podstawie obrazków – miało skojarzyć bohatera do imienia. O ile ze Smerfetką (jedna dziewczyna w talii), Malarzem czy Kucharzem najczęściej nie było problemu, to nad takim Zgrywusem czy Ważniakiem trzeba się chwilkę zastanowić 😉

7. Ile razy odmienia się wyraz

To też zabawa, a właściwie opowiadanie dla dzieci dwujęzycznych. Ile jest słów należących do rodziny TYGRYS, ale oznaczających tylko rzeczownik? Wiele. Dziecko, które uczy się języka musi zapamiętać, że jest TYGRYS i TYGRYSY, że daję coś TYGRYSOWI itp.

Tutaj fragment takiej zabawy:

8. Zmiany na świecie

Na moich kartach z Kubusiem Puchatkiem można też doskonale ćwiczyć zmienność pór roku.

a na Franklinie nastrój bohatera.

Ba!! Można nawet dopytywać, dlaczego Franklin jest smutny. Rozmowy o emocjach są bardzo trudne i myślę, że czasem warto zacząć od pytań o emocje bohatera kreskówki. Dobrze myślę, Faustyno?

I to tyle, co mi w tym momencie przychodzi do głowy. Faktem jest to, że moją nieustającą inspiracją do wymyślania nowych zabaw są dzieci. Ale może te pomysły komuś z Was pomogą 😉

A właśnie!! A Wy?? Macie jakieś zabawy z kartami Czarnego Piotrusia? 🙂