Sylaby przestrzenne

Inaczej sylaby 3D, jak je nazwała w komentarzach Kinko 😉

Długo zastanawiałam się czy o nich pisać. Bo wbrew pozorom to zabawka niebezpieczna. Ale! W końcu rodzice i terapeuci na „Głosce” to sami mądrzy ludzie, więc na pewno zastosują się do zaleceń.

 Na początek pokażę Wam, co to jest sylaba przestrzenna 😉

Po co mi ona?

To jest temat dłuuuuugi.

Ale można go skrócić 🙂 Dawno, dawno temu 😛 uczyłam czytać dzieci sylabami (ofc, nadal to robię).

Nie raz i nie dwa trafiłam na dziecko powyżej 7 lat, które w szkole uczyło się głoskować. I jak tu takiego młodzieńca/taką pannę namówić na sylaby, skoro on cały czas czyta [pya], a nie [pa]? Nie jest łatwo, przyzwyczajenie to ponoć nasza druga natura, a dzieci szybko się przyzwyczajają. Zwłaszcza jeśli pani w szkole, jest największym i najwspanialszym autorytetem. A często jest 🙂

Jednocześnie z 7latkami, uczyłam 4latki i 5latki (tzn. nie w tym samym czasie rzeczywistym, ale np. tego samego dnia :P). Z tymi młodszymi czytaliśmy metodą symultaniczno-sekwencyjną. A te dzieciaki, żeby załapać samogłoski, bardzo często musiały się nimi pobawić. Ale nie tak, że kartonik, na kartoniku A i ja się bawię tym A… o nie! to byłoby za proste 😉 Bawiliśmy się samogłoskami piankowymi! Na pewno wiecie jakimi! 🙂 Rozkochane w metodzie mamy, widząc, że dziecko łapie samogłoski na piankach w mig, kupowały całe alfabety. Porażka! W którymś momencie powiedziałam STOP.

Przecież tu nie o litery idzie!

Ale 5latek, żeby szybciej zrozumieć [pa] jako jedność i 7latek z akapitu wyżej, żeby załapać, że [pa] to jednostka, a nie dwie jednostki, musieli tego [pa] dotknąć. I to [pa] nie mogło rozpaść się na dwie litery (przynajmniej na początku).

Rozumiecie? Czy zagmatwałam?

Dla tych, dla których piszę zbyt kwieciście:

Dziecko, które uczy się czytać sylabami, łatwiej się ich uczy, kiedy ta sylaba jest rzeczywistą jednością, a nie dwoma literami. Zwłaszcza dziecko o typie uczenia się kinestetycznym.

Dlatego powstały sylaby 3D 😉

Mam ich tylko kilka: pierwszy i drugi paradygmat. Najpierw bawię się tymi przestrzennymi, potem rozpoznajemy je na kartce, kartonikach, w książeczkach. Zawsze kiedy dziecko czyta [pya], pokazuję mu niebieską stojącą jak rzeźbę sylabę i pytam: „A to? co to?” W mig uzyskuję odpowiedź [pa] i potem nie mam problemu z pozostałymi paradygmatami.

UWAGA jest taka! Sylabami przestrzennymi powinny się bawić tylko dzieci, które nie mają problemów z odwracaniem kształtów, liter oraz uporządkowaniem linearnym od lewej do prawej. Pozostałe dzieci mogą się bawić, ale tylko pod okiem terapeuty/rodzica, który PILNUJE, czy dziecko nie obkręca sylaby dookoła i nie zaczyna jej czytać jako [ap].