Dziennik wydarzeń

Wczoraj spotkała mnie miła niespodzianka. Dostałam od WiRu „Mój pierwszy dzienniczek” autorstwa Eli Ławczys i Agnieszki Fabisiak – Majcher. „Super!” – pomyślałam – „będę miała do Neapolu, pokażę go w rzeczywistości, a nie tylko na zdjęciach”. A potem coś mnie tknęło i pokazałam go Wam na facebooku. I zapytałam czy go opisać. Odpowiedzieliście, że tak, więc…  ;))

Zacznijmy od początku. Czym w ogóle jest dziennik wydarzeń? Pamiętnikiem. Takim swoistym pamiętnikiem, w którym dziecko każdego dnia zapisuje, co się tego dnia wydarzyło. Dzięki temu uczymy je pojęcia czasu „wczoraj/dziś/jutro”, uczymy użycia czasu przeszłego, teraźniejszego i przyszłego. Uczymy konkretnych zwrotów.

Popatrzcie!

1.

To jest kartka z dziennika wydarzeń mojej klasy. Dzięki temu, że zdanie zapisane jest w „dymku” nie muszę wprowadzać mowy zależnej (w szkole polskiej to dość ważne). Technika komunikacyjna jest uwzględniona.

2. Tata P. też nie wprowadza jej mowy zależnej. Dziennik wydarzeń P. prowadzony jest po francusku. Tata zapisuje konkretne wydarzenia i w ten sposób wprowadza Małej jego język.

3. A to dziennik Makusia ukradziony od Eli. Ela wprowadzała Małemu dziennik i w ten sposób uczyła go polskiego pisanego i czytanego 🙂

4. 

Ale w pewnym momencie okazało się, że Makuś potrzebuje zwrotów po niemiecku! I tu też przyszedł z pomocą dzienniczek. Zresztą proponuję, żebyście o tym wszystkim poczytali u Eli.

Dzięki dziennikowi „moje” dzieci
a) poznają linearne ułożenie czasu. Łatwiej jest powiedzieć co było wczoraj, kiedy można odwrócić kartkę i popatrzeć na obrazek.
b) umieją zadawać pytania i odpowiadać na nie, choć poziom jest czasami mocno abstrakcyjny :),
c) uczą się opowiadać o własnych emocjach – wiedzą czy coś lubią, czy nie, czy się podobało czy nie.

5. 

Tutaj przykład tego, jak fajnie dzieciaki umieją wyrazić swoje zdanie w dzienniczkach.

Teraz tak:

Wydawnictwo WiR wyszło trochę na przeciw rodzicom, którzy nie mają tyle czasu i kreatywności, bądź boją się, że pogubią się w prowadzeniu dzienniczka. Przygotowano szablon „Mój pierwszy dzienniczek”, którego zadaniem jest wspomóc rodziców w trudnej nauce języka. Zwłaszcza rodziców dzieci dwujęzycznych, z dysleksją, czy ORMem, ale też wszystkich dzieci, którym polski sprawia problem.

„Mój pierwszy dzienniczek” zaczyna się najczęstszym dialogiem, jaki słyszą dzieci.

Potem dzieje się w nim już bardzo szablonowo. Na jednej stronie mamy opis „Mój dzień”, który uzupełnia dziecko lub my z dzieckiem. Autorki podpowiadają nam trochę, o czym w danym dniu napisać: a to o sznurowaniu butów, a to o muzyce, a to o porządkach, a  to o kąpieli czy przejażdżce autobusem. Oprócz tego na tych stronach mamy miejsce na wklejenie lub narysowanie „pamiątki z dnia” (biletu autobusowego, liścia, paragonu z zakupów).

Rodzicom młodszych dzieci polecam w tym miejscu rysować np. huśtawkę i podpisywać: OLA HUŚTA SIĘ.

Co znajdziemy oprócz tego w dzienniczku? Kartki z dialogami. Autorki dość sprytnie włożyły weń:
a) odmianę przez przypadki

b) umiejętność wyrażania emocji

c) umiejętność wyrażania swoich marzeń

d) umiejętność zadawania pytań

e) odmianę przez czasy

f) umiejętność wyrażania swoich preferencji

g) linearne ułożenie czasu.

A tak wyglądają dwie strony z już uzupełnionych dzienniczków.

Podsumowując: jeśli czujecie, że nie macie smykałki do prowadzenia własnego dzienniczka wydarzeń lub po prostu na macie na niego czasu, a Wasze dziecko ma problemy z wyrażaniem własnego zdania, konstruowaniem (nawet bardzo prostych) wypowiedzi, z ułożeniem czasowym i przestrzennym, zainwestujcie te 30 zł w „Mój pierwszy dzienniczek”. Bo warto.