W poście o szkołach polonijnych pisałam o tym, jak ważny jest kontakt z językiem polskim u dzieci dwujęzycznych (z mniejszościowym językiem polskim). Wszyscy wiemy, że język żyje, że zmienia się. Kiedy 15latka powie o kimś, że jest „równy” to jej koleżanka z Polski spojrzy na nią dziwnie i nie zrozumie w czym rzecz.
Najgorszy okres w życiu człowieka to „młodość górna i durna” jak mawiał poeta. Nastolatek wydaje się być – w jego odczuciu – dorosłą osobą, rodzicom – jeszcze dzieckiem i… tak tkwi w zawieszeniu i robi głupoty. Jedną z takich głupot jest tekst „nie będę chodził do polskiej szkoły”, a kiedy rodzice na to pójdą „nie będę z tobą jeździć do Polski na wakacje!”. I tylko mądrość rodzica umie tę nastolatkową naturę zrównoważyć. Pod warunkiem, że owa mądrość się nie podda.
My – nauczyciele – dobrze wiemy, że wiek nastoletni to wiek grupy. Grupa jest wtedy bardzo ważna. Dlatego najczęściej nastolatki lubią wycieczki z klasą, kolonie, obozy. Wyrwać się od rodziców i poudawać dorosłych 😉 A my w tym roku postanowiliśmy im to dać. Co prawda tylko na cztery dni, ale… 🙂
I tak jutro lecimy do Krakowa. Będą umacniać się w wiedzy o Polsce, będą wzmacniać język polski, bo wszystkie oprowadzania zamówione są po polsku, a nie po niemiecku. Będą się „rozkoszować” bądź rozkoszować polską kuchnią, będą przeżywać w Auschwitz, będą widzieć przepych Wawelu. Ale będą też w polskim kinie na polskim kinie, będą mieli czas wolny na Rynku Głównym (chyba :P), będą też mieli warsztaty z fizyki jądrowej po polsku (tak, tak.. -jak to powiedziała dzisiaj Agnieszka – widać, że jestem żoną swojego męża :P).
A relacje krótkie fotorelacje będę wrzucać na FB 🙂 A po powrocie zrobię podsumowanie czy naprawdę warto takie wycieczki urządzać – choć to chyba dość oczywiste, że warto 🙂
Także tego – życzcie nam cierpliwości do tych nastoletnich dusz, a im – żeby zobaczyli, że Polska to nie tylko martynologia, ale coś, co cały czas żyje i – w gruncie rzeczy – ma się dobrze 🙂