O tym, że nie ma bezwartościowych zabaw pisałam rok temu. Teraz postanowiłam napisać jeszcze raz. Bo mam wrażenie, że dorośli za bardzo bagatelizują zabawę. Tymczasem liczne badania wskazują, że zwykła zabawa jest najbardziej stymulującym dla rozwoju mózgu rodzajem aktywności.
Pozwól dziecku się ponudzić.
Znacie to powiedzenie, prawda? Każde dziecko, które zostaje samo bez żadnych stymulacji ze strony dorosłego prędzej czy później zacznie się samo bawić. Jak? Układając patyki, klocki, udając, że łyżka jest sąsiadką, a ołówek – tatą. Dzięki zabawie zmienia się i rozbudowuje sieć połączeń między neuronami w przedniej części mózgu. Pamiętajmy też, że w czasie swobodnej zabawy kształtują się kontakty społeczne – niezależnie od tego czy dziecko bawi się z dorosłym (ale na warunkach dziecka) czy z innym dzieckiem.
Jeśli damy dziecku klocki i odejdziemy, ono będzie wiedziało jak się nimi zająć. Niezależnie czy zbuduje garaż dla samochodów czy wieżę i będzie ją niszczyć – w zabawie klockami rozwija swoją wyobraźnię przestrzenną i koordynację ręka – oko. Od urodzenia do 3.r.ż. rozwija się 90% naszego mózgu. Podczas tych nudnych „zabaw” tworzą się nowe ścieżki neuronalne.
Czy telewizja bawi?
Nie. Telewizja wciąga, przyciąga, czasem uzależnia. Niczego nie uczy i nie bawi dziecka przed 3. r.ż. Badacze z uniwersytetu w Arizonie zaprosili do siebie rodziców przekonanych o zbawiennym wpływie telewizji na ich dziecko. Nauczyli tych rodziców bawić się z pociechami. To były proste zabawy. Cykl trwał 12 tygodni – rodzin było 40. Po tym czasie poproszono rodziców o kontynuowanie zabaw w domu. Porównując zachowania maluchów przed i po „kursie” zauważono, że dzieci bawiące się z rodzicami o wiele żywiej reagują na bodźce i są znacznie bardziej aktywne w zabawach niż dzieci oglądające TV.
Rozwija myślenie.
O tym czytelnikom Głoski mówić nie muszę. Cały czas przekonuję Was, że warto bawić się z dzieckiem i pokazuję konkretne zabawy do zniwelowania konkretnych problemów. Ale Wy wiecie, podobnie jak ja, że te zabawy dobre są także dla dzieci bez problemów. Uczą ich myślenia. A to przecież w życiu najważniejsze.
W artykule wykorzystałam dane przedstawione przez Agatę Lato w tekście "Nie lekceważ zabawy" w kwartalniku "Świat Mózgu" (nr 1(02)2015)
Uwielbiam kiedy moje dzieci się nudzą. Dlaczego. Mogę obserwować z boku jak po chwili marudzenia zapalają im się w główkach kolejne kontrolki i pojawia się idea wspaniałej zabawy. Ostatnio, po tym jak gotowałyśmy coś na ognisku w ogrodzie, w różnych jego zakamarkach pojawiają się niewielkie imitacje palenisk z kamieni i patyków.
A dziś odbyła się wielka wyprawa detektywistyczna. Tez z powodu nudy:
http://ed.bexlab.pl/dzieci-w-domu-sie-nie-nudza-rzecz-o-bobrach/12100/
Ja bardzo dużo bawiłam się z moim synem jak był mały i w wieku 3-4 lat okazało że mimo własnego pokoju i wielu ciekawych zabawek nie potrafi zająć się sobą i pobawić się sam choćby 1 godzinę. Teraz Wiktor skończył 5 lat i już potrafi trochę zająć się sobą, jednak przez długi czas zastanawiałam jakie powinny być proporcje pomiędzy zabawą samodzielną a zabawą z mamą czy tatą. Do dziś dnia nie znalazłam odpowiedzi na to pytanie.
Moim zdaniem nie ma jednoznacznej odpowiedzi bo dzieci sa różne. Jedne w pierwszych latach potrzebują więcej towarzystwa rodziców inne mniej.
Ja jeszcze nie widzialam, zeby moj syn sie nudzil. Wystarczy go zostawic na 5 minut i zaraz pojawia sie nowa zabawa nawet jezeli nie ma prawdziwych zabawek tylko np sprzety domowe: gotuje wyimaginowana zupe albo dlugopis staje sie samolotem/rozdzka/paleczka dyrygenta czy smyczkiem wyimaginowanych skrzypiec, albo odgrywa rozne role np skacze po mieszkaniu bawiac sie w spidermana czy kota Filemona czy tez np papuge 😛 Kazda przeczytana ksiazka i kazdy obejrzany film zostaje „rozebrany” na czesci, opowiedziany na wszystkie mozliwe strony, przeanalizowany i odegrany: synek staje sie po kolei wszystkimi bohaterami danej historii.