O tym, jak to się zaczęło

Years years ago… jeszcze przed ślubem, a także i po, dłuuuuuuugo rozmawialiśmy z mężem o emigracji. On od samego początku krzyczał, że trzeba wyjechać mu z Polski, żeby się rozwijać, ja bałam się zmian. Wszelakich. I wtedy po raz pierwszy zabrał mnie ze sobą na konferencję, na którą pojechał jako delegat polskiego rządu. Do Wiednia. Na tydzień.

Miasto pokochałam miłością szczerą i kocham do dzisiaj. I oboje wiemy, że kiedyś tam wrócimy – będziemy mieć domek z widokiem na Kahlenberg. W czasie tego pobytu napisałam gdzieś w necie, że jestem logopedą i że diagnozuję polskie dzieci za free – w zamian, proszę drogie Mamy, pokażcie mi miasto. Udało się! Zwiedziłam cały Wien, ale też poznałam życie emigrantek. Wszystkie opowiadały, jak bardzo na plus zmieniło się ich życie po wyjeździe z Polski. Zaczęłam się przekonywać 🙂

Kilka lat temu mąż wygrał pewien konkurs i zakotwiczyliśmy się w Hamburgu. Najpierw przyjechał on, a po miesiącu dojechałam ja. Oj! Nigdy nie zapomnę tego pierwszego miesiąca tutaj!!! Dzisiaj już wiem, że jeśli danego dnia w Hamburgu nie padało, to znaczy, ze będzie padać. Wtedy – nie wiedziałam. A lało CAŁY miesiąc!!! Siedziałam na tych wynajętych prawie 100 metrach kwadratowych, patrzyłam za okno i ryczałam razem z deszczem! W co ja się wpakowałam?! Ani jednego znajomego, wszyscy sprechają na ulicach, w sklepie i wszędzie drożyzna straszna (jeszcze wtedy przeliczałam), pracy niet, aaa!! MASAKRA! I jeszcze mega problemy z nostryfikacją dyplomu (bo wcale nie tak łatwo jest być logopedą z polskimi papierami za granicą). „Idź w miasto! Zwiedzaj!” mówił do mnie mąż. A ja? A ja szłam na przystanek, patrzyłam na ceny biletów (dzienny 5,8 euro!! to po przeliczeniu ponad 20 zeta!!!) i wracałam do domu. Bo lało.

Po mniej więcej miesiącu udało mi się wreszcie zapisać na kurs językowy. Nie to, że długo się czeka – po prostu najpierw trzeba wyjść z domu 🙂 A potem poszło gładko – zapisałam się na „cafkę”, która pomogła stanąć na nogi i dała kopa w tyłek, kiedy trzeba było składać papiery do SPK w Hamburgu i szukać pacjentów w tym mieście.

A potem powstała GŁOSKA w swojej aktualnej odsłonie.

Hamburg do dzisiaj mnie zachwyca. Jest mokry, pewnie 🙂 Jest też zielony i wietrzny. Jest całkiem fajny. Mam już tu swoje miejsca, już się zakotwiczyłam. Nauczyłam się emigracji, życia expata, którego los rzuca po świecie…

Dzisiaj taki krótki wstęp. Jeśli chcielibyście poczytać coś więcej, dajcie znak 🙂 Postaram się pisać częściej o mnie? O tym, dlaczego za chwilę jadę do Neapolu i co będę tam robić, o tym dlaczego uwielbiam komunikację miejską w Hamburgu, o tym jak zostać nauczycielem polonijnym, oraz o tym jak to jest być polskim logopedą poza krajem.  Chcecie?

ps. Moi kochani znajomi, Waszych komentarzy a`propos najblizszej mojej przyszłości i tak tu nie opublikuję, więc.. wszystko co chcecie wiedzieć – priv!! 😀