Pytanie pojawiające się w co 10. mailu czy wiadomości prywatnej.
Pani Kasiu, kiedy? Pani Kasiu, a jaką metodą? Pani Kasiu, a on nie chce…
Odpowiedź na to pytanie wcale nie jest tak trudna, jak może się wydawać 🙂
MOIM ZDANIEM należy zacząć przed lub w trakcie nauki czytania w języku większościowym. Tylko z tym „w trakcie” trzeba uważać, bo naprawdę wielu dzieciom może się pomieszać, więc lepiej „przed” 😉
Dlaczego?
Dla dziecka ważna jest grupa. Nie najważniejsza, jak dla nastolatka, ale ważna. Dziecko idąc do szkoły posiada podobne umiejętności jak inne dzieci. Zaczyna uczyć się czytania. Jak rówieśnicy. Po około 10 miesiącach wszyscy płynnie czytają (taki ideał, wiem). W kolejnym roku nauki zarówno dziecko, jak i rówieśnicy zaczynają czytać trochę dłuższe teksty, a po polsku…… Ala ma kota?
Czujecie to zażenowanie dziecka? Tę niechęć do samego siebie? Do języka? Bo tam już TYLE potrafię, a w tym nie. Motywacja… uuuuuuuuuuuuuuuucieka.
Dlatego tak ważna jest nauka albo „w trakcie” albo „przed”.
Jeśli uczycie w trakcie to pamiętajcie, ze warto stosować np. czerwony kolor czcionki. Inny niż w książkach do nauki czytania w języku tubylczym. Żeby się nie pomieszało.
A jaką metodą? No cóż 🙂 Uczę symultaniczno – sekwencyjną i sprawdza się od lat u wszystkich dzieci 🙂
Dzień dobry,
dwadzieścia lat zajmowałam się nauką języka polskiego jako ojczystego na poziomie wczesnoszkolnym dzieci polskich poza granicami kraju i zgadzam się z Pani teorią słuszności rozpoczynania nauki czytania równocześnie lub przed rozpoczęciem tej nauki w języku środowiska, w którym żyje dziecko (w moim wypadku jest to język niemiecki). Całkowicie zaskoczyła mnie Pani pomysłem ze zmianą koloru czcionki dla odróżnienia języków. Czy rzeczywiście okazuje się to przydatne? Kolorowe sylaby pomagają, ale żeby przypisywać kolor do języka, to wydaje mi się przesadą. Dzieci odczytują treść w danym języku i w momencie, kiedy rozumieją znaczenie, dopasowują je do danego języka.
Dzieci bez dysleksji – tak. Dzieci z deficytami – nie 🙂 Przy czym ten kolor czcionki nie jest obligatoryjny, a jedynie wtedy, gdy dziecko ma trudności.